ضمن قاطعیت در کار، بر دلها هم فرماندهی می کرد.به همین دلیل، در سخت ترین شرایط هم کسی او را تنها نمی گذاشت. به رغم برخورد قاطعانه در امر فرماندهی، درکارهای جمعی مانند ساختن سنگر، نظافت محیط، شستن ظروف و…با پرسنل تحت امر همراهی می کرد. علاقه به مطالعه و بحث پیرامون اخبار و رویدادها، از خصوصیات دیگر او بود.

در مواقع مقتضی در جمع صمیمی همرزمانش پیرامون مسائل اعتقادی بحث می نمود. حاج احمد نسبت به شهدا و خانوادهای محترمشان احترام خاصی قائل بود و در هر فرصتی به مزار شهدا می رفت و برای رسیدگی به معضلات و حوائج خانواده های این عزیزان تلاش می کرد. در غم فراق همرزمانش می سوخت. هنگامی که برمزار شهید جهان آرا حاضر می شد، آن چنان از خودبی خود می شد که ساعتها بی وقفه اشک می ریخت و با روح بلند او نجوا می کرد.

برادری نقل می کند:« شبی در جوار مرقد مطهرحضرت زینب (سلام الله علیه) تا صبح به گریه و نماز مشغول بود. حوالی سحر با سیمایی بشاش و لبی خندان به سوی همسفرانش آمد و در پاسخ به سؤال دوستانش که خوشحالی او را جویا شده بودند، گفته بود: از سرشب داشتم در فراق برادران شهیدم، مخصوصاً شهید محمد توسلی اشک می ریختم. به عمه سادت متوسل شدم. تا بلکه ایشان در کارم عنایتی فرمایند. چند لحظه پیش ناگهان دیدم یک پیرمرد نورانی با محاسنی سفید و لباس بسیجی برتن، کنارم آمد و ایستاد و گفت پسرم! بی تابی نکن، لحظه اجابت دعایت نزدیک شده است.»

*شهدا را یاد کنیم حتی با یک صلوات*