خیلی خالص بود؛براستی شیعه مولا امیرالمؤنین(علیه السلام) بود. در همه حال خداوند را می دید و رضایت او را در نظر داشت و از شیطان فرار می کرد. ظواهر دنیا در نظر او خیلی کم ارزش می نمود و از وابستگی های شرک آلود بشدت وحشت داشت و فرار می کرد، اهل عمل بود و بالاخره تمام حرفهایش را در شهادتش گفت و دعای همیشگی او در نماز که با التماس از خداوند می خواست: اللهم الرزقنا توفیق الشهاده فی سبیلک، در ششم اسفند1362 مستجاب شد. شهادتش دل خیلی ها راشکست، به خصوص دل برادرش مهدی و به خصوص وقتی که یادش می افتاد مهمات به دستش نرسیده و تنها توی آنه محاصره مانده بود.

در والفجر یک از ناحیه پاو پشت زخمی و بستری شد که پایش را از ناحیه زانو عمل جراحی می کردند. اطرافیانش متوجه بودند که از درد پا در رنج است ولی هیچوقت این را به زبان نیاورد و بالاخره در عملیات فاتحانه خیبر با اولین گروه پیشتاز که قبل از شروع عملیات بایستی مخفیانه در عمق دشمن پیاده می شدند و مراکز حساس نظامی را به تصرف در  می آوردند؛ عازم گردید و با بی سیم خبر تصرف پل مجنون( که به افتخارش پل حمید نامیده شد) در عمق60 کیلومتری عراق را اطلاع داد.

پلی که با تصرف کردن آن دشمن متجاوز قادر نشد نیروهای موجود در جزایر را فراری دهد و یا نیروی کمکی برای آنها بفرستد در نتیجه تمام نیرو های دشمن در جزایر کشته یا اسیر شدند و این عمل قهرمانانه فرمانده و بسیجی های شجاعش، ضمانتی در موفقیت این قسمت از عملیات بود. او عاقبت با دو روز جنگ شجاعانه در مقابل انبوه نیروهای زرهی دشمن فقط با نارنجک و آرپی جی و کلاش  ولی با قلبی پر از ایمان و عشق به شهادت، خودش و یارانش در حفظ آن پل مهم جنگیدند و در همانجا به لقاء الله پیوسته و به آرزوی دیرینه دیدار سرور شهیدان امام حسین( علیه السلام) نایل آمدند.

*شهدا را یاد کنیم حتی بایک صلوات*