زمانی که بهار از راه میرسد،انگار قهقهه خنده ها به آسمان می رسد.به درختان که نگاه کنیم،گویی آنها هم با شکوفه هایشان به عالم لبخند میزنند و این شکوفه ها و جوانه ها از روی تنه درختان به دل بزرگ اما نازک درخت مینشینند،خود را در دل درخت جای میدهند گویی جایی بهتر از آن پیدا نمیکنند که در آن تا ابد تازه بمانند.

ای کاش میشد تمام آن خنده ها و همه شکوفه ها را در یک اتاق جمع کرد؛به نظر تو چه مقدار جا لازم است تا تمام آنها را در خود جای دهی؟یک اتاق خیلی بزرگ که ابعاد آن تمام شهرمان را پر کند؟که وقتی که آنه را حبس کردیم هر روز برویم و یکی از آنها را بر داریم و بر لبهایمان جاری کنیم.

پس بیایید  سال جدید را با تلاوت قرآن شروعی دوباره بخشیم و از نو شروع کنیم:ببخشیم ، دور بریزیم،تازه کنیم.ببخشیم تمام آنچه را که پهنای دلمان را به اتاقی تاریک مبدل نموده،دور بریزیم همه آنچه را که جلوی دید دلمان را گرفته است،تازه کنیم تمام روابط کهنه شده را و از نو بهاری شویم.

چه بسا دلهایی که با لبخند ما در هم شکسته است و منتظر اندکی دلجویی است و چه بسا لبخندهایی که با نگاه سرد ما بر روی لبها خشکیده است و انتظار نگاهی مهربان را در دل دارد.

بهار در راه است.بهار با تکرار آمدنش حرفها دارد .فریاد میزند که تازه شدن ،نو شدن و سبز شدن از بهترین تکراری های تکرارشدنی تاریخند.

بیایید با تکرار این تکراری لذت بخش تمام طراوت و لبخند درخت شکوفه زده را از آن خود کنیم.

سخت نیست….یا علی گویان و دست بر زانو همتت را جمع کن و با ما همراه شو.وعده ما با چشمانی منتظر و لبهایی دعاگو هنگام تحویل سال ….