پنجم شعبان است وشور وشعف عرشیان وصف ناپذیر،نوری از ملکوت چشمان منتظر حسین را می نوازد،وسرانجام فرزندی ازتبارنور خانه حجت خدا راعطرآگین می کند،خورشیدوماه پاس آمدنش سجده برآستان دوست می گذارند.

علی جان!ای تجسم خوبی ها!تومی آیی تاسجده هایت شور نیازرادر دلهازنده کندوقامت عبودیت رامعنا بخشد.آسمان وملکوت دستهای قنوتت را عاشقانه تا عرش بالا می برند،می آیی تا خاک را شمسار سجده هایت کنی.

می آیی تافاصله زمین وآسمان راباواژه های نیاز کوتاه کنی وذکرهای زیبایت بارانی از تمنا رابرسرزمینیان بباراند،می آیی تاسجده های نیایش ازعطردعاهای صحیفه ات آکنده شود و پلی کوتاه بین خدا وبندگان بزنی.

می آیی تاآیه آیه حقیقت وصداقت را در سکوت سرد زمانه به نیایش بنشینی،می آیی تاسیاهی زمانه رابا گلواژه های دعا رنگین نمایی وبا دلت که غوغای کربلاست تفسیرگر فریاد باشی.می آیی تا خون حسین را در روزگاران تاریک جوشان وخروشان نگاه داری.

ای نور!به کدامین نام بخوانمت که تو زینت عابدانی وسید ساجدان،اشک در چشمان تو معنا می گیرد،توبهانه شوق برای ملائک،تونوازش فرشتگان در بلندای عرش.

ای عشق مجسّم!مارا یاری گر باش تا تمام وجودمان را در چشمه سار زلال صحیفه شست وشو دهیم.

ای وارث حسین!ناله هایت،گریه هایت،ذکرهایت،شناسنامه خوبیهاست.

ای حقیقت پایان ناپذیر!تو از سلاله یاسی واین جاتمام یاس ها تا ابد بوی تو را جار می کشند.