خدایا:

عفو تو در مقابل گناهم نگاه نکردنت به لغزشهایم چشم پوشی ات از ستمهایم پرده افکنی ات بر زشتی رفتارم و صبوری و برد باری ات در مقابل کثرت جرمهایم  قصورها و تقصیرهایم  نسیانها و عصیانهایم را بدین طعم انداخته است که باز انچه لیاقتش راندارم از تو بخواهم . انچه از رحمتت روزی ام کرده ای انچه ازقدرتت نشانم داده ای انچه از مهربانی ات در اجابت به من فهمانده ای وادارم می کند که در کمال ارامش به راز و نیاز با تو بنشینم . در مقابل تو احساس امنیت کنم .در فضای انس و ملاطفت  و نه هراس و وحشت با تو مناجات کنم. خواسه هایم را در دامن کرامت تو بریزم و به شاخسار اجابت تو بیاویزم .سابقه ی کرامت تو چنان کرده است که این حقیر سر تا پانیاز به درگاه تو با ناز رجوع کنم. خواسته ام رادر لفاف  کرشما  می پیچم واز تو طلبکاری می کنم واگر در اجابت خواسته ام تاخیر کنی از سر جهالت زبان گله می گشایم و با چشم عناب به دستهای تو نگاه می کنم . و این در حالی است که تاخیر تو در استجاب خواسته ام بی تردید خیر مرا به همراه دارد و از نگاه تو به عاقبت کارها سرچشمه می گیرد.

خدایا:

من مولایی به مهربانی و شکیبایی تو به خوبی و صبوری تو به عظمت و بردباری تو به کرامت وملاحظه کاری تو ندیده ام مهربانی تو قصه غریبی است. 

خدای من !  تو مرا می خوانی و من از تو روی می گردانم . تو به سوی من دست دوستی دراز می کنی و برایم اغوش مهر می گشایی و من به تو پشت می کنم و کینه می دوزم . تو با همه ی عظمتت به سوی من می ایی و من با همه ی حقارتم از تو می گریزم . وای بر من ! انگار که منتی بر تو دارم . انگار که ولی نعمت توام . اما…شگفتا که همه ی این زشتی ها و پستی ها وپلیدی ها باز مانع لطف واحسان تو نمی شود. تو را از بخشش بیکرانه ات باز نمی دارد . تو را به وادی مقا بله و انتقام نمی کشاند و از عطایای تو چیزی کم نمی شود . پس ای خدا بر این بنده ی نادانت رحم کن و در مقابل جهالتش اغوش شفقت بگشا وباران فضل و احسانت را بر کویرستان نادانی او ببار که تو کرامت محضی و بخشش و مهربانی شایسته ی توست .