الف-اهل دنیافلاح ورستگاری رادر زورگویی وقلدری می دانند،(قدافلح الیوم من استعلی)،واهل آخرت آن را درتهذیب وتزکیه ی روح می دانند،(قدافلح من زکّیها).

ب-دنیاطلبان به علوم مادی خود شادمان ومسرورند،(فرحوا بماعندهم من العلم)،وآخرت طلبان به فضل ورحمت الهی شادمان ومسرورند(قل بفضل الله وبرحمته فبذلک فلیفرحوا).

ج-قلب اهل دنیانسبت به یکدیگرانس والفت ندارد(تحسبهم جمعیاوقلوبهم شتّی)،ولی دل های اهل آخرت بایکدیگرانس الفت دارند(واذکروا نعمت الله علیهم اذ کنتم أعداء فالّف بین قلوبکم).

د-اهل دنیا افرادی سنگ دل هستند(فویل للقاسیه قلوبهم من ذکرالله)،لیکن اهل آخرت افرادی نرم دل هستند(وجعلنافی قلوب الذّین اتّبعوه رأفه ورحمته).

ذ-دنیاجویان انفاق راغرامت می دانند(ومن الأعراب من یتّخذماینفق مغرما)لیکن آخرت جویان انفاق راغنیمت وسبب قرب به خدا می دانند(ومن الأعراب من یومن بالله والیوم الآخرویتّخذماینفق قربات عندالله).

ر-دنیا خواهان به عهدوپیمان خویش وفادارنیستند(والّذین ینقضون عهدالله من بعدمیثاقه اولئک لهم اللعنه ولهم سوء الدار)،ولی آخرت خواهان عهد وپیمان خویش رامحترم می شمارند(ولکنّ البرّمن ءامن بالله …والموفون بعدهم اذا عاهدوا).