حوزه علمیه نرجسيه (س) سيرجان

هادی بچه مشهد بود. لهجه قشنگی هم داشت .

توی جبهه معروف بود به اینکه وقتی شهدا رو میارَن , همیشه اولین نفریه که پیشونی شهدا ر می بوسید ؛ همیشه می گفت آدم یا نباید شهید بشه , یا وقتی شهید شد , مثل خود آقا , سر نداشته باشد.

می گفت: « ما بچه های مشهد , عاشق امام رضاییم( علیه السلام) .» بچه ها دستش می انداختن که کل ایران عاشق امام رضا(علیه السلام) هستند.

هادی می گفت : « نه ! ما اجازه کربلا و توفیق شهادت را از امام رضا (علیه السلام) می گیریم . همسایه ماست. روی ما رو زمین نمی اندازه. حالا می بینید که منم شهید میشم.»

عملیات شد. این سِری قرعه به نام خودش افتاد و پر کشید.

رُفَقاش گفتن بریم مثل خودش , پیشونیشو ماچ کنیم.

کفن رو باز  کردن , همه سوختند از ته دل؛ هادی سر نداشت…

*صلوات*

حضرت آیت الله مصباح یزدی به این نکته به خوبی اشاره کرده اند که :

« در پرتو توجه مدام به ساحت نورانی مولایمان حضرت حجت بن الحسن( ارواحنا لتراب مقدمه الفداء ) می توانیم مشمول ولایت و عنایت خاص حضرت  و دعاهای ویژه و خالصانه اش شویم.

توجه حقیقی به آن وجه خداوند در واقع پیوند قطره ای ناچیز به اقیانوس عظمت و نورانیت است که احساس تاریکی  و تنهایی مان را به روشنی و یگانگی مبدل می سازد.

توسل واقعی به آن منبع قدرت و معنویت ,سدّ محکمی است که ما را در مقابل جمیع وسوسه های شیطانی و آفت های دنیایی و آخرتی مصون و محفوظ نگاه می دارد.

سرکارخانم نیلچی زاده گفتند: انسان در سبک زندگی جهادی , در زمان سختی هم شاکر خداوند است چنان که در یارت عاشورا می خوانیم : « الحمدالله علی عظیم رزیَّته» چرا ائمه (علیه السلام) بر این مصیبت شکر می کنند؟

چون این مصیبت بزرگ , کارهای عظیم کرد.

ای داغدار آینۀ کربلا سلام

معنای صبر و داغ و سجود و دعا سلام

سجاد(علیه السلام) ، ای صحیفۀ تو مصحف شهود

سجادۀ گشوده به سمت خدا سلام

ای نورِ صادر از صدفِ پنج تن، درود

ای وارث حقیقت آل عبا، سلام

جان داده با تمام شهیدان حسین(علیه السلام) را

سجّاد(علیه السلام) ، ای شهادت بی‌انتها، سلام

*تسلیت باد شهادت امام لحظه های مناجات سبز صحیفه عشق و عرفان امام سجاد(علیه السلام)*

*صلوات*

کوفی بودن یعنی ، امام رو دوست داشتن ولی در امتحان و فتنه ی ” زر و زور و تزویر ” رد شدن …

کوفی بودن یعنی منفعت کوتاه مدتی رو فدای مصلحتی بسیار بزرگتر کردن …

کوفی بودن یعنی اینکه روز اول تشنه و راه گم کرده به امام رسیدن و سخاوتمندانه سیراب شدن ولی آب رو بر همون امام و خانواده اش بستن …

کوفی بودن یعنی دوازده هزار دعوتنامه نوشتن ، ولی سی هزار نفر سرباز  رو برای  محاصره کردن او گسیل داشتن …

کوفی بودن یعنی حرف زدن و پای حرفت نموندن؛  شعار دادن ولی عمل نکردن ؛ عهد بستن ولی پیمان شکستن …

کوفی بودن یعنی بهترین انسان روی زمین رو دعوت کردن ولی در کنار بدترین و شقی ترین انسانها ایستادن …

کوفی بودن یعنی قلباً با امام بودن ولی شمشیر بر علیه امام کشیدن …

کوفی بودن یعنی …….

*صلوات*

محرم چند سال پیش بود؛ داشتیم از مسجد برمی گشتیم که از گیله مرد پرسیدم : گیله مرد؛ چطور میشه فهمید که عزاداری هامون مورد قبول بوده یا اینکه نبوده ؟

گفت : خیلی ساده ست، اگر مورد قبول واقع شده باشه  دور خیلی از محرمات رو خط میکشیم و میشیم یک آدم دیگه و اگر این اتفاق افتاد و رعایت خیلی از مسایل رو کردیم میشه گفت که اون اتفاق خوب افتاده…

به محرم كه می‌رسی، عاشورا را به یاد می‌آوری و حسین (علیه السلام)را…
به خود ببال كه عاشق و شیفته‌ حسینی (علیه السلام)و عشق به حسین(علیه السلام) خیمه‌ همیشه افراشته در جان توست؛ خیمه ای به وسعت همه‌ هستی، خیمه‌ای به بلندای همه‌ آسمان‌ها و كهكشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش كه تشنگی بشریت را پایان خواهد داد. هرگز مباد بی این عشق زندگی كنیم و بی این محبت بمیریم.

حسین (علیه السلام) اسوه عشق و بندگی

به دنبال كدام سرمشق و نمونه می‌گردی؟ چه كسی برای تو آرزوی رسیدن است و منتهای ‌هدف؟

در قاب نگاهت كدام تصویر، شب و روز تكرار می‌شود و حتی در خواب و رؤیا همواره با توست؟ فكر می‌كنی مثل چه كسی باید باشی، مثل چه كسی باید زندگی‌ كنی، حرف بزنی، حتی‌ كارهای‌ روزمره‌ات را انجام دهی؟

با همه‌ جستجوهایت به كسی نمی‌رسی كه در هر حال و برای همیشه انگشت اشارت به سویش نشان كنی و شك نداشته باشی كه او راه‌شناس است و با او به بیراهه نمی‌روی.

سرمشق‌ها و نمونه‌های دور و برت همه تمام شدنی‌اند و گذر زمان بهتر و بالاتر از آن‌ها را معرفی می‌كند.

تو باید در پی كسی باشی ‌كه هرگز تمام نشود، كهنه نگردد، بلكه تری و تازگی و حقیقی بودنش هر روز، روشن‌تر از دیروز نمایان شود و كربلا بهترین نمونه برای همیشه‌ انسان و همه‌ انسان‌هاست و حسین(علیه السلام) برترین اسوه و سرمشق.

او خود فرمود: «من برای شما بهترین سرمشق و نمونه‌ام» و مگر نه این‌كه حسین(علیه السلام) آیینه‌‌ تمام‌نمای پیامبر(صلی الله علیه وآله ) است و پیامبراعظم (صلی الله علیه وآله) بالاترین اسوه‌ حسنه؟!

حسین(علیه السلام)، همه را به خویش می‌خواند آن‌گاه كه می‌فرماید: «هل من ناصر ینصرنی؛ آیا كسی هست یاری و همراهی‌ام كند؟»

بیایید همه‌ ما لبیك‌گوی آن حنجره خون فشان باشیم كه لبیك به حسین(علیه السلام)، لبیك به قرآن است.
در گذر زمان و در گردش مدام ماه، دوباره به ایستگاه محرم رسیده‌ایم. محرم فصل رویش‌ها و ریزش‌هاست.

فصل صف‌آرایی تمام خوبی‌ها در مقابل همه‌ زشتی‌ها و پلیدی‌ها.

باز هم محرم و یك دنیا اشك و عشق و عبرت. باز هم كربلا و سرزمینی كه تمام هستی به گردش طواف می‌كنند و باز هم عاشورا و یك روز به وسعت تمام روزهای خدا.

به محرم كه می‌رسی عاشورا را به یاد می‌آوری وحضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) را، حضرت عباس(علیه السلام) را، حضرت علی اكبر(علیه السلام) را،حضرت علی  اصغر (علیه السلام)را،حضرت  قاسم(علیه السلام) را و…حضرت زینب (سلام الله علیها) را.

به محرم كه می‌رسی عطش را به یاد می‌آوری و رشادت را و شجاعت را و حمیت را و ولایت‌مداری را و ایثار را و شهادت را و … اسارت را.

به محرم كه می‌رسی روزهایت را همسایه‌ شیرمردان میدان كربلا و شب‌هایت را در كنار خیمه‌های ذكر و مناجات و دعا باش تا همیشه كربلایی باشی.

به محرم كه می‌رسی، سوگوار عزیز فاطمه(سلام الله علیها) می‌شوی و سینه‌زن و زنجیرزن ثارالله و اشك برگونه‌هایت پرپر می‌شود.

به خود ببال كه خدا خیرخواه توست، كه امام جعفرصادق(علیه السلام) می‌فرماید:
«من اراد الله به الخیر فقذف فی قلبه حب الحسین وحب زیارته»
«هر كس خدا برایش خیر بخواهد محبت حسین (عایه اسلام) و شوق زیارت او را در دلش می‌گذارد.»

به خود ببال كه عاشق و شیفته‌ حسینی(علیه السلام) و عشق به حسین (علیه السلام) خیمه‌ همیشه افراشته در جان توست، خیمه ای به وسعت همه‌ هستی، خیمه‌ای به بلندای همه‌ آسمان‌ها و كهكشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش كه تشنگی بشریت را خاتمه خواهد داد. هرگز مباد بی این عشق زندگی كنیم و بی این محبت بمیریم…