به محرم كه می‌رسی، عاشورا را به یاد می‌آوری و حسین (علیه السلام)را…
به خود ببال كه عاشق و شیفته‌ حسینی (علیه السلام)و عشق به حسین(علیه السلام) خیمه‌ همیشه افراشته در جان توست؛ خیمه ای به وسعت همه‌ هستی، خیمه‌ای به بلندای همه‌ آسمان‌ها و كهكشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش كه تشنگی بشریت را پایان خواهد داد. هرگز مباد بی این عشق زندگی كنیم و بی این محبت بمیریم.

حسین (علیه السلام) اسوه عشق و بندگی

به دنبال كدام سرمشق و نمونه می‌گردی؟ چه كسی برای تو آرزوی رسیدن است و منتهای ‌هدف؟

در قاب نگاهت كدام تصویر، شب و روز تكرار می‌شود و حتی در خواب و رؤیا همواره با توست؟ فكر می‌كنی مثل چه كسی باید باشی، مثل چه كسی باید زندگی‌ كنی، حرف بزنی، حتی‌ كارهای‌ روزمره‌ات را انجام دهی؟

با همه‌ جستجوهایت به كسی نمی‌رسی كه در هر حال و برای همیشه انگشت اشارت به سویش نشان كنی و شك نداشته باشی كه او راه‌شناس است و با او به بیراهه نمی‌روی.

سرمشق‌ها و نمونه‌های دور و برت همه تمام شدنی‌اند و گذر زمان بهتر و بالاتر از آن‌ها را معرفی می‌كند.

تو باید در پی كسی باشی ‌كه هرگز تمام نشود، كهنه نگردد، بلكه تری و تازگی و حقیقی بودنش هر روز، روشن‌تر از دیروز نمایان شود و كربلا بهترین نمونه برای همیشه‌ انسان و همه‌ انسان‌هاست و حسین(علیه السلام) برترین اسوه و سرمشق.

او خود فرمود: «من برای شما بهترین سرمشق و نمونه‌ام» و مگر نه این‌كه حسین(علیه السلام) آیینه‌‌ تمام‌نمای پیامبر(صلی الله علیه وآله ) است و پیامبراعظم (صلی الله علیه وآله) بالاترین اسوه‌ حسنه؟!

حسین(علیه السلام)، همه را به خویش می‌خواند آن‌گاه كه می‌فرماید: «هل من ناصر ینصرنی؛ آیا كسی هست یاری و همراهی‌ام كند؟»

بیایید همه‌ ما لبیك‌گوی آن حنجره خون فشان باشیم كه لبیك به حسین(علیه السلام)، لبیك به قرآن است.
در گذر زمان و در گردش مدام ماه، دوباره به ایستگاه محرم رسیده‌ایم. محرم فصل رویش‌ها و ریزش‌هاست.

فصل صف‌آرایی تمام خوبی‌ها در مقابل همه‌ زشتی‌ها و پلیدی‌ها.

باز هم محرم و یك دنیا اشك و عشق و عبرت. باز هم كربلا و سرزمینی كه تمام هستی به گردش طواف می‌كنند و باز هم عاشورا و یك روز به وسعت تمام روزهای خدا.

به محرم كه می‌رسی عاشورا را به یاد می‌آوری وحضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) را، حضرت عباس(علیه السلام) را، حضرت علی اكبر(علیه السلام) را،حضرت علی  اصغر (علیه السلام)را،حضرت  قاسم(علیه السلام) را و…حضرت زینب (سلام الله علیها) را.

به محرم كه می‌رسی عطش را به یاد می‌آوری و رشادت را و شجاعت را و حمیت را و ولایت‌مداری را و ایثار را و شهادت را و … اسارت را.

به محرم كه می‌رسی روزهایت را همسایه‌ شیرمردان میدان كربلا و شب‌هایت را در كنار خیمه‌های ذكر و مناجات و دعا باش تا همیشه كربلایی باشی.

به محرم كه می‌رسی، سوگوار عزیز فاطمه(سلام الله علیها) می‌شوی و سینه‌زن و زنجیرزن ثارالله و اشك برگونه‌هایت پرپر می‌شود.

به خود ببال كه خدا خیرخواه توست، كه امام جعفرصادق(علیه السلام) می‌فرماید:
«من اراد الله به الخیر فقذف فی قلبه حب الحسین وحب زیارته»
«هر كس خدا برایش خیر بخواهد محبت حسین (عایه اسلام) و شوق زیارت او را در دلش می‌گذارد.»

به خود ببال كه عاشق و شیفته‌ حسینی(علیه السلام) و عشق به حسین (علیه السلام) خیمه‌ همیشه افراشته در جان توست، خیمه ای به وسعت همه‌ هستی، خیمه‌ای به بلندای همه‌ آسمان‌ها و كهكشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش كه تشنگی بشریت را خاتمه خواهد داد. هرگز مباد بی این عشق زندگی كنیم و بی این محبت بمیریم…